Αυτοί που εγω γνωρίζω και οι αλλοι

Αυτοί που εγώ γνωρίζω δεν είναι επαγγελματίες ψεύτες, κερατάδες χωρίς πάθος και εκβιαστές από συνείδηση.Δεν είναι μοντέλα αψεγάδιστης ομορφιάς, πανέξυπνοι αριστούχοι.Δεν κατεβάζουν την συνείδηση μαζί με το βρακί τους για δόξα και χρήμα.Περπατάνε στο δρόμο δίπλα σου, τα φέρνουν δύσκολα βόλτα με τα δάνεια και τις υποχρεώσεις τους είναι λίγο εργαζόμενοι και λίγο άνεργοι είναι πάντα θύματα σε αυτή την κοινωνία πάντα κάνουν ένα βήμα πίσω μπας και βλάψουν άθελα τον συνάνθρωπό τους .Ναι, έχουν πάθη και κρυφές επιθυμίες.Έχουν μυστικά και σκέψεις, έχουν αναμνήσεις και παρελθόν, ενοχές και λάθη, απογοητεύσεις και διαψεύσεις. Έχουν ψυχολογικά προβλήματα .Δεν είναι δυνατοί ούτε αδύναμοι. Δεν είναι μέσα τους αφεντικά ούτε δούλοιΑυτοί είναι οι άνθρωποι που εγώ γνωρίζω και φυσικά αυτούς επιλέγω να γνωρίζω..Προχωρούν βήμα βήμα στη ζωή και χτίζουν, δημιουργούν όχι πολλά, όχι όλα ,όχι τα μεγάλα.Χωρίς αυτούς και αυτές( κυρίως αυτές), δεν υπάρχει ζωή.Για τους άλλους διαβάζω στις εφημερίδες κάθε μέρα.Τους πολιτικούς τους δικηγόρους τους δημοσιογράφους.Οι άλλοι είναι το πρότυπο. Αυτό που μας προβάλλεται σαν φυσιολογικό, σαν κανόνας.Αναρωτιέμαι που και πώς ζουν αυτοί οι άλλοι .Έχουν σάρκα έχουν οστά;Μπορούν να ζήσουν χωρίς εμάς;Γιατί εμείς σίγουρα μπορούμε να ζήσουμε χωρίς αυτούς.

Φθινόπωρο

Ψήλωσαν τα δέντρα στον κήπο
Τώρα μπορώ ναμαι γυμνός μέσα στο σπίτι μου
οι απεξω δεν μπορούν να με δούν.
Μόνο που δεν βλέπω τη θάλασσα πιά.
Κι ο ουρανός ενα γαλάζιο κομμάτι
με κορνίζα το παραθυρο.
Το αντίτιμο της ασφάλειας και της ωριμότητας.

Πρίν απο δεκαοκτώ χρόνια Μυρσίνη

Ntinos

Ενα κόκκινο αστέρι

Ενα κόκκινο αστέρι στην τυρκουάζ θάλασσα
κράτησες στα χέρια αγάπη μου.
Ειναι ευκολο νασαι ευτυχησμένη,
μ ολο που η ζωή κάποτε ειναι σκέτη απελπισία.

Ειναι εκείνα τα απλά πράγματα στο καλοκαιριάτικο μεσημέρι
που χαρίζουν την ευτυχία,
το χρώμα της θάλασσας
το φως του ηλιου ο μπαμπάς και η μαμά,
ενα κόκκινο αστέρι στα χέρια σου πάλεται

Τα κύμματα του φόβου και του πάθους

Ψάξε μες το σκοτάδι αγόρι

ψάξε την λύση

την μοναξιά αντίκρυσε κατάματα

τυφλός εισαι και δεν μπορείς να δείς

μόνο την νιώθεις τη φωτιά

σε καίει και ξέρεις πώς υπάρχει.

Διέξοδος....

Μιτικας

Αυτο που μ αρέσει στον Μίτικα ειναι οι στρογγυλεμένες μορφές των χαράδρων του αυτη η ελλειψη γωνιών και ασυνέχειας .


Ειναι σαν γυναικεία πόδια αφημένα νωχελικά μέχρι την θάλασσα που βρέχει τ ακροδάχτυλά τους.


Ειναι αυτο το εκτυφλωτικό γαλάζιο πάνω απ την κορυφογραμμή και το σκουρο μπλέ της θάλασσας μέχρι εδώ το περιγυάλι της Λευκάδας,


Ειναι κάτι τοπία που χαράζονται στο μυαλό για πάντα ,ενα απ αυτά ο απαλός Μίτικας.

28η Οκτωμβρίου 1983

1983 Εικόνες Παιδιά με μεγάλα μάτια
Χάρτινες Ελληνικές σημαιούλες,η μυρωδιά του λιβανιού
το τέμπλο
το ξύλο να στριφογυρνά σα φίδι,να μπλέκεται
στην λεπτομέρεια στην αφαίρεση
ο χωροφύλακας με τη λαδιά στολή και τα χέρια
ευλαβικά πλεγμένα
ο παππάς ,η κοπέλλα του χωριού κομψά ντυμένη,Εθνική γιορτή.
Οι αγιοι,διακόσια τριάντα τρία χρόνια με τα γλαρά μάτια τους
Και τα δάχτυλα ανάλαφρα ν αακραγγίζουν
να ευλογούν
μαγουλα ρουφιγμένα,και γύψινο φωτοστέφανο προεξέχον
οι αγιοι
Δημήτριος,Γεώργιος
οι άγιοι
μυρωδιές ανατολίτικες,λιβάνια ,ιδεολογίες
οι μαθητές
οχτώ ολοι κι ολοι

με το χοντροδάσκαλο κουστουμαρισμένο
εθνική γιορτή,
εικοσι οχτώ Οχτώμβρη
ΟΧΙ η τηλεόραση,
Ντάλλας και οχτώμιση,Αιζενσταιν,Φελλίνι,Παπανδρέου,Λίβανος
Γρανάδα,
η τηλεόραση
γυμνά μπαλλέτα,Μεταξόπουλος,Φοντάνα,κυκλοφοριακή συμφόρηση
ΟΙ ΕΚΔΡΟΜΕΙΣ
οι βρύσες,η διαδρομή,το ξενοδοχείο στα Γιάννενα
ο κ Φρανκ που ζη στη Πελοπόννησο,ο Μάριος η Ευη ,εγώ
ΕΓΩ ΣΤΗΝ ΕΚΔΡΟΜΗ
εγώ εκδρομή στο Πάπιγκο
καταφύγιο
παραμονές της γιορτής της μάνας μου
κιθάρες κεφτέδες,ΚΚΕ ες
ο ποταμός Αωος,ψάρια πέστροφες,φλογέρες πώς να παίζω Ηπειρώτικα
ανάβαση τρίωρη ως το καταφύγιο ουρανός δια-στικτος
τα αστέρια κατέβηκαν χαμηλά αγγίζουν τη κορφή που κρέμεται από επάνω μου
την πασπαλισμένη κορφή με χιόνι
Ένα καταφύγιο που ειδε Εγγλέζους, Ισραηλίτες,/αλήτες
Χιόνια βροχές περιπέτειες,μεθύσια ,γαμήσια,
ένα μαγικό καταφύγιο ψηλά στη κορφή του Πάπιγγου
κοντά στο διαστικτο ουρανό που τα αστέρια του ακούμπησαν στην απέναντι κορφή
κι εγιναν χιόνι
ενας ουρανός που το χιόνι του εγινε αστέρια,Γαλαξίας
Εγώ στο καταφύγιο φυσαρμόνικα,κιθάρα,μπλουζάκι,κονιακάκι η Ευη κοιμάται,
Ο Μάριος στη κιθάρα ο Αντώνης φυσαρμόνικα η Ρούλα που φορά μπλέ κοκκαλάκι
Ζεσταίνει τα χέρια στη ξυλόσομπα τα πόδια κρύα
Ατομα περίπου ΣΑΡΑΝΤΑ
Αλλοι ταιριάζουν κι αλλοι ΟΧΙ
Τι είναι η πατρίδα μας;
Μην είναι ο ηλιος;
Μην είναι τα απαρτα ψηλά βουνά;