Πτήση 2059
Το σκοτάδι της κρίσης
δυο χιλιάδες και οκτω λέξεις κομμάτια και θρίψαλα
κύκνειο ασμα
Πηγαίνω η γυρίζω;
πτήση 2059
Δωμάτιο ξενοδοχείου
λευκό σαν νοσοκομείου
πέμπτος οροφος
ο Ντίνος στέκεται πλάι μου
πάντα μου αρέσαν τα ταξίδια
τα ξενοδοχεία
τώρα πνίγομαι
ανοίγω το παράθυρο
οσο μπορεί να ανοίξει
εχουν μπάρα ασφαλείας
μήπως κάποιος θέλει να πηδήξει
Μεγάλο το εξοδο να βάλουν τόσες μπάρες σε ολα τα παράθυρα
θα είναι πολλοί που σκέφτηκαν να πηδήξουν στις διακοπές και τα ταξίδια τους.
Κραυγή μέσα στην νύχτα ,
ανάσα κοφτή
λυγμός , βογγητό , σπασμός
βοήθεια
Η φωνή ηρεμη ,
βαθιές ανάσες
τα δάχτυλα των ποδιών
ακου τη φωνή μου , σ αγαπώ
ειμαι η γυναίκα σου η φίλη σου
καρδιά μου
πάντα ημουν και θα είμαι
Ενα λεπτό στρώμα πάγου
απο κάτω
κρύο σκοτάδι και νερό
γλυστρώ στην παγωμένη επιφάνεια
κινούμαι
χαράζω το λευκό γυαλί
και κάτω μου θαλάσσια τέρατα ετοιμα να με κατασπαράξουν
Οι κρίσεις
κάθοδος στη κόλαση
κάθε φορά προσπάθεια να τις εξηγήσω
με ευθύνη αλλού.
η κρίση παντα υπήρχε (απο μικρό παιδί) και πάντα θα υπάρχει.
Θυμάμαι στην Λεό εκείνο το βράδυ
μέσα στο σκοτάδι
στο ξένο σπίτι
-η δουλειά βλέπεις -
η ντουλάπα απέναντι
και ο τρόμος να αργοσαλεύει
σαν ενα τέρας βγαλμένο απο το πουθενά.
Θυμάμαι στο Ναύπλιο στο μπροστινό δωμάτιο
το σφύριγμα κάτω απο το δρόμο
το γνωστό εκείνο σφύριγμα αγάπης του Ντίνου και της Ζωρζετας
και το σκοτάδι μέσα στην ημέρα
να με τυλίγει
η μοναξιά
η αίσθηση της απόστασης
δεν ηταν και λίγο
αντικειμενικά ….
Καθε φορά η κρίση
παίρνει πρόσωπο και αιτία
ειναι η προσπάθεια να την κάνεις ύλη
να την χτυπήσεις με τις γροθιές με λόγια με εικόνες
να την αντιμετωπίσεις.
μα η αφορμή δεν ειναι η αιτία
Ειναι εκείνο το χέρι που απαλά
με σιγουριά
ξεσκεπάζει το σκοτάδι μέσα σου , μέσα μου , μέσα μας.
Σκέφτομαι τρόπους μη υπαρξης
να φύγω
μακρυά
και να μην γυρίσω πίσω
ζωντανός
Ερχεται το τέλος
μου;
Θα το επιλέξω η θα αφήσω
ο δειλός
την απόφαση
στο χρόνο;
Μπορούμε να απαλλαγούμε απο το σκοτάδι μας ;
Να του ξεφυγούμε;
Να το φωτίσουμε με σχέσεις
σταθερές και αναλοίωτες
με αξίες που θα αντιστέκονται στην φθορά του χρόνου
στην φθορά των ανθρώπων;
Μάταια προσπαθούμε.
Ο χρόνος ειναι αμείλικτος
και κάθε ανθρωπος κρύβει το δικό του σκοτάδι
ετοιμο να συναντήσει το δικό σου.
τελικά το χέρι του χρόνου που περνά, -προσωπικά για σένα-
δεν αντιμετωπίζεται.
Το αναπόφευκτο του θανάτου
αν εισαι τυχερός να αγγίξεις τις μεγαλύτερες ηλικίες και δεν φύγεις στην επόμενη στροφή ,
τζόγος ειναι η ζωή
ολοι το ξέρουμε αυτό
θρηνώντας τις δικές μας απουσίες αγαπημένων ,
ερχεται να σημαδέψει ολοκληρωτικά και βασανιστικά
τα τελευταία σου χρόνια.
Μετέωρος ανάμεσα
στο χθές και το αύριο
πρώτη φορά ανάμεσα σε δυο χώρες
δεν θέλω να ειμαι εκεί
ούτε εδώ
το κορμί ξένο
άβουλο , ανίκανο
να ανταπεξέλθει
δεν είμαι πιά εγώ δεν είσαι πιά εσύ
ποιά εισουν αλήθεια
μια ζωή
που πέρασα δίπλα σου
ενα όνειρο μιά ελπίδα
μια διάψευση;
Κρύβομαι μες το τάμπλετ
προτιμώ ιστορίες δράσης
τα δράματα ανοίγουν ρωγμές στο σκοτάδι
ταυτίζομαι
καταλαβαίνω πως για δέκα (δεκαπέντε ;)
λεπτά
κοιμόμουν
χωρίς να το καταλάβω
σταγόνες ξεκούρασης
στο καιόμενο μυαλό μου
γυρίζω πίσω την ταινεία
για να ξαναπιάσω το νήμα
Κοιτώ απο το παράθυρο
κάτω
βλέπω την Ελλάδα
η πρώτη φορά που δεν χαίρομαι
με την επιστροφή
Σκέφτομαι
την στιγμη που θα ανοίγω τη πόρτα στο Τζέμι
Ενα κρύο -παγωμένο- φρεσκοβαμένο σπίτι
αυτό που με τόση λαχτάρα
εφτιαχνα
ολο το καλοκαίρι
μια φωλιά για τη σχέση μας
τώρα ειναι αδειο
και ετσι θα μείνει
Ανεντιμότητα
μια λέξη
θα μπορούσε και να σημαίνει
νόμιζες
πως είμασταν στον ιδιο πλανήτη
ηθελες να νομίζεις
κόντρα σε ολα
τα σημάδια
αλλα στ αλήθεια
εγω ειμουν αλλού
και εκεί θελω
να μείνω τώρα
που επιτέλους
ομολόγησα
την αλήθεια
και λευτερώθηκα
Πάντα στην προσγείωση και την απογείωση
σου κρατούσα το χέρι σφιχτά
ηξερα πως φοβάσαι
Στη δικιά μου προσγείωση
κανένας δεν υπάρχει
να μου κρατήσει το χέρι
Ο πανικός ειναι σκοτάδι
ο αέρας δεν περνά στα πνευμόνια
τραβάς βαθιές ανάσες μεχρι
που ζαλίζεσαι
Ειμαι τόσο κουρασμένος
Θέλω
να κλείσω τα μάτια
να κοιμηθώ
αλλα το σκοτάδι γυρνά μπροστά μου
με σπρώχνει πίσω στο βασανιστικο φώς
Φοβάμαι τη νύχτα
τους κλειστούς χώρους
την ελλειψη διαφυγής
Το βράδυ
δεν τραβάω τον σύρτη
απο φόβο
μην μπεί κάποιος στο σπίτι
απλά για να μην φύγω εγώ εξω
Κοιτώ
την φωτογραφία που μόλις πήρα
αυτό το πρόσωπο
δεν ειμαι εγώ
ειναι κουρασμένο , γερασμένο , σκοτεινό.
Εκείνος ο χρόνος τότε στο Πρεστίν
πόσος χρόνος αλήθεια πέρασε σε εκεινο το διάστημα
πόσες μέρες βδομάδες
πόσα χρόνια πέρασαν συμπυκνωμένα
πριν το ρολόι αρχίζει ξανά να σημαδεύει αντικειμενικά τα ορια
πόσες σκέψεις πόση μοναξιά
Πρόσωπα νεκρά , χωρις συναίσθημα
χωρίς πάθος
πρόσωπα τριγύρω σου
που πίστεψες πως σε αγαπούν
στηρίχθηκες πάνω τους
αφιέρωσες την ζωή τις σκέψεις
το ειναι σου
χώρις να αποζητάς ανταλλάγματα
Εφτασα
γιά αλλη μια φορά
στο πάτο του πηγαδιου αναζητώντας το νερό
Δίψασα στην προσπάθεια
με ουρλιαχτά και αγωνία
ζήτησα το σχοινί
που θα με ανέβαζε επάνω
σε σενα
Μου ειπες
περίμενε
θα γυρίσω , σ αγαπω , μη φοβάσαι
και χάθηκες απο το χείλος του πηγαδιού
πήγες κάπου αλλού
μακρυά
Περιμένω
Τα δάκρυα αλμυρά
θάλασσα
σβύνουν τη λάβα στο μυαλό
η φωτιά παγώνει , γίνεται βράχος , πέτρα
η θάλασσα σμιλεύει τα βράχια
Τα λόγια της με χάιδεψαν
ένιωσα μια γλυκειά ζέστη ανάμεσα στα πόδια
ξαφνιάστηκα
Αυτή η μέρα ηταν δύσκολη
προσπάθησα να την γεμίσω
με καθημερινες αναγκαιότητες
αλλά
ενιωσα τόσο αδειος
και κουρασμένος
Αλλη μιά νύχτα
Αλλο ενα βάσανο
Πανω κατω
στο κελί των σκέψεων εγκλωβισμένος
γειά σου νύχτα
οι μελλοθάνατοι σε χαιρετούν
Γύρισα απότομα
ολο και πιο συχνά τις τελευταίες μέρες
χάνω τον ελεγχο του χώρου των πραγμάτων μέσα του
των διαστάσεων
γύρισα απότομα και το πόδι της ψηστιέρας καρφώθηκε με δύναμη
λίγα χιλιοστά δίπλα απο το μάτι μου χαράζοντας βαθιά το δέρμα
σκέφτηκα αν είχε καρφωθεί στο μάτι
πόσο ασήμαντα θα φαίνονταν ολα αυτά σε τούτο το γραφτό
Και μετά η δεύτερη σκέψη
ποιός θα με πήγαινε στο νοσοκομείο
ασχημο πράγμα να εισαι μόνος
Ανταλλάσουμε μηνύματα στο μέσεντζερ
τώρα πιά ούτε να βλεπόμαστε απο απόσταση δεν αντέχουμε
χωρίς να εκραγούμε
οταν επικοινωνούμε
Σου εστειλα μήνυμα
θα το διαβάσω με προσοχή και θα σου απαντήσω
απάντησες
πέρασαν δυο ωρες.
Ισως η εξάντληση της εντασης σε αποκοίμησε
Το σπίτι δεν ειναι μόνο οι τοίχοι του
Τα σπίτια ειναι η ενέργεια ,
η ψυχή που τους δίνουμε
η χαρά να γυρνάς γυρω απο τη σκάλα οταν κοιμίζεις το μωρο τραγουδώντας του
οι ωρες της σιωπής , της μοναξιάς
οι απουσίες ανθρώπων και οι παρουσίες
τα γλέντια , τα χαμόγελα , τα δάκρυα , η ηδονή , το πάθος
αυτες τις στιγμές προσθέτω με τη σειρά μου
στο σπίτι μου
τον πόνο
το τέλος μου
αυτα θα μείνουν για πάντα εδω μέσα
Η γάτα εχει κολήσει πάνω μου
με ζεσταίνει
μου μιλάει με κοιτά στα μάτια
με αγαπάει
το νιώθω
Στολίζω το Χριστουγεννιάτικο δέντρο
σαν να στολίζω τον επιτάφιο
σιωπή , θλίψη , αναμνήσεις χαράς ,
που σήμερα ειναι πόνος
ειναι τόσο παλιό αυτό το δέντρο
πριν ακόμα περπατήσει το παιδί
Βγαίνοντας απο το νερό να πάρω ανάσα
θα βρούμε το δρόμο μου λές απο μακρυά
ερχεσαι προς το μέρος μου η απομακρύνεσαι
αναρωτιέμαι ακόμα
τα λόγια και οι πράξεις
το καθένα με το δικό τους βάρος
Παίζω πρωταγωνιστικό ρόλο
σε ενα εργο που το σενάριο γράφεται αυτή τη στιγμή
και μάλιστα δεν ξέρω αν υπάρχει σκηνοθέτης
η μήπως αυτοσχεδιάζουμε στην διάρκεια της παράστασης
Θάθελα να ειχε τελειώσει αυτο το γράμμα
κι ομως συνεχίζεται
γιατί με ολα τα λόγια και τις διαβεβαιώσεις
υπέρβασης του αδιέξοδου
χιλιάδες χιλιόμετρα συνεχίζουν να ειναι ανάμεσα μας με επιλογή σου
χωρις δικαιολογία
μελοθάνατος με αναστολή αυτός ο δεσμός
περιμένει την απονομή χάρης
ισως ο θάνατος να ειναι μια λύση
Μου ειπε ο Μ
να πάρω αποφαση
τι ειναι καλύτερα
να συνεχίσω , η να χωρίσω
αν συνεχίσει για πολυ ακόμα αυτη η αναστολή
η απάντηση θα εχει δοθεί απο τα πράγματα
χωρίς να χρειαστεί κάποια απόφαση
Οταν σπάσει το γυαλί
λένε
δεν ξανακολάει
εσπασε;
Γιατί στ αλήθεια νιώθω πως τίποτα δεν εχει αλλάξει;
Με σκοτώνει απαλά με το τραγούδι της
τα λόγια
τα γράμματα την απουσία
την στιγμή που λέει πως μ αγαπά
I heard she
sang a good song
I heard she had a
style
Strumming
my pain with her
fingers
Singing my life with her
words
Killing me softly with her
song
Killing me softly with her
song
Telling my whole life with her
words
Killing me softly with her
song
And
so I came to see her
And
listen for a while
And
there she
was
This woman
,
stranger to my eyes
Απολογισμός 67 χρόνων.
Απέτυχα
Σαν πατέρας δυο παιδιών
Σαν σύζυγος 27 χρόνων
Σαν φίλος δεκάδων ανθρώπων
σαν στρατευμένος πολιτικά κοινωνικά ενεργός πολίτης
σαν υπάλληλος και σαν επιχειρηματίας
Απέτυχα
Εκ του αποτελέσματος.
Κοιτάζω στο συρτάρι του ταμείου και ειναι αδειο.
Ειναι θολή αυτή η θάλασσα που κολυμπώ
βαθύ γαλάζιο
μικρή ορατότητα
βλέπω να αργοσαλεύουν στο βάθος
σκιές ανθρώπων
πάντα στο βάθος και πάντα μόνων
σαν κι εμένα
πόσοι πολλοί μόνοι ανθρωποι
Ειδα χθές βράδυ και τους αλλους
στο νησί της σχέσης φυλακισμένους
στολισμένους με τα καλά τους ρούχα
χρυσά δαχτυλίδια και κοσμήματα
αγέλαστους δίπλα στο ταίρι τους
κάναν το σταυρό τους
βοήθα Παναγιά και κύριε ελέησον
Εξη χρόνια τα βράδυα μόνος μου πάνω στο δωμάτιο
και τωρα εδώ
πάλι μόνος μου στο κάτω δωμάτιο
εγω και η σιωπή.
η απόσταση
η απουσία
ο χρόνος συνεχίζεται αδιάλειπτα
Ειμαι μέσα σε εναν εφιάλτη
η μήπως ξύπνησα
απο ενα ομορφο ονειρο που κράτησε 27 χρόνια;
Χριστούγεννα 2023
Σε 24 ωρες εννέα λεπτά σε δύο δόσεις
τέσσερα και πέντε
ενα σ αγαπώ
κι ενα ευχαριστώ
και μετά η σιωπή συνεχίζεται
χαμόγελο και δάκρυα
Εσύ που πάντα
φοβάσαι μη πληγώσεις τους αλλους
πως μπορείς να πληγώνεις τον συντροφό σου δυό μήνες τώρα
μέ λέξεις κοφτερές
και περισσότερο με πράξεις
χωρίς δισταγμό
Αν γίνει ενα θαύμα και ξαφνικα
βρεθείς στην πόρτα του σπιτιού μας
πήρα το πρώτο αεροπλάνο και ηρθα
δεν μπορώ χωρίς την αγάπη μας
αν γίνει ενα θαύμα και βρεθείς τώρα εδώ
ολα αυτά που εχουν γίνει θα σβύσουν;
Οι λέξεις η απόσταση το απενεργοποιημένο τηλέφωνο
αυτή η εκωφαντική ατέλειωτη σιωπή ….
ολα αυτά θα χαθούν σε ενα παράλληλο σύμπαν
που ποτε δεν εγιναν;
δεν ειπώθηκαν;
Εξηντα πέντε μέρες
τα δευτερόλεπτα , οι ωρες , οι μέρες ,
καρφιά
πόνου στο μυαλό
οι σιωπές , η απουσία , η αναμονή
χτίζουν στέρεα το οικοδόμημα τους
το ψηλώνουν του φτιάχνουν γερά θεμέλια
ποιός σεισμός πάθους και αγάπης
θα μπορέσει να το γκρεμίσει;
Ηταν μια ζεστή ομορφη μέρα τα Χριστούγεννα φέτος.
Νοτισμένα τα μάγουλα και τα βράχια
περπατώντας στο πλάι της θάλασσας
-το μονοπάτι Ανοιξιάτικα στολισμένο-
η μεγάλη βδομάδα εφτασε κιόλας
στολισμένος ο επιτάφιος της σχέσης
κλιματική αλλαγή λένε
ψυχική ανατροπή λέω
Ειναι η γραμμή κακή , τελειώνει και η μπαταρία ….
περίμενα ολη μέρα
τελικά δεν γίνεται.
Κάθε τόσο κοιτάζω αν εισαι συνδεδεμένη
πριν πέντε ωρες , πριν οκτώ ωρες , πρίν εννιά λεπτά
μου εγραψες χθές γράφω και σβύνω ειμαι πολύ μπερδεμένη
θα στα στείλω
ακόμα περιμένω
Αλλη μια νύχτα
τρείς ωρες υπνος
δυο μήνες και κάτι
Εκατό σαράντα λεξεις μέχρι να φτάσω
στο πρώτο σταθμό
ηταν εκατό σαράντα λέξεις
τώρα λιγότερες
Μου είπε
μια φορά ακόμα
εσυ φταίς
και γύρισε το μαχαίρι στην παλιά πληγή
αργά και αποτελεσματικά
ξέρει καλά που να χτυπήσει
στο κέντρο , κατω απο το χώμα , κάτω απο το φώς
Οι οροι.
Για ενα μήνα ακριβώς
δικτυακή συνομιλία καθημερινά , στις πέντε ακριβώς πάντα
Δεκατρία λεπτά ακριβώς
και μετα βλέπουμε
ισως μια φορά την εβδομάδα -η ωρα θα αποφασιστει αργότερα -
ανάλογα
με την πρόοδο
φαντάζομαι.
Αν περάσω την δοκιμασία φτού ξελευθερία
Ξυπνάω μεσα στη βαθιά νύχτα απο πόνο
η ψυχή μου εχει βρεί του σώματος το δρόμο
πως να κρυφτώ απο το κορμί μου
αφήνω παγωμένο νερό να τρέξει πάνω στην πληγή που καίει
σιγά σιγά
μουδιάζω
