Και κει στο λαικο ταπεινο καναπε
ειχα το σωμα του ερωτα ειχα τα χειλη
τα ηδονικα και ροδινα της μεθης
τα ροδινα μιας τετοιας μεθης που και τωρα
που γραφω
πριν χαραξει ακομα
μεσ το σπιτι μπροστα στη φωτια μεθω ξανα
κρυο ηταν το απογευμα και συ
μολις ειχες ξυπνησει ζεστη ακομα
στης προσμονης το χαδι
αργα σε ανοιξα και χαθηκα στην αρμυρα σου
γευτηκα τη γη αναμεσα στα σκελη σου
ακουσα το τραγουδι των βογγητων της ηδονης
αγαπη μου πεταξα και στη γη κατεβηκα ξανα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου