Το σπιτι

 

Το σπιτι

Εικοσι εφτα χρονια το εχτιζα με αφοσιωση

Κοντρα στους σεισμους που το συνταραζαν συνθεμελα

                            στολιζα τους τοιχους με ομορφους πινακες

Ακολουθουσα απο δωματιο σε δωματιο τα βηματα των φευγαλεων σκιων  

Εστηνα αυτι σε μελωδιες και μουσικες 

                                                            που ηρεμουσαν την ψυχη μου

Και ηρθε ο μεγαλος σεισμος που το σωριασε στη γη

Χαθηκαν οι ζωγραφιες οι μουσικες και οι σκιες 

                                                        που ειχα φτιαξει.

Στεκομαι σε ενα σωρο μπαζα 

                                τωρα στο τελος της ζωης μου

Και καταλαβαινω πως παντα εδω ειμουν απο την αρχη

Τις σωριασμενες πετρες και τα σιδερα 

προτιμουσα να βλεπω για σπιτι

Τις νυχτες της μοναξιας

                                 τις φωτιζα με το φως της φαντασιας μου

και εφτιαχνα γιορτες χαρας ολοφωτα γλεντια 

αιθουσες γεματες κοσμο που γελουσε και τραγουδουσε

Πηγαινα περα δωθε τα συντριμια ο τρελος

                                         και νομιζα πως χτιζω

με συντροφια τα φαντασματα 

                                    σκιες συντροφια στον μοναχικο μου κοσμο.

Ο μεγαλος σεισμος δεν γκρεμισε το σπιτι 

                                                                που ποτε δεν υπηρχε.

Απλα με ξυπνησε απο τον βαθυ μου υπνο.