Αναζητησαμε ο ένας τον άλλο
μέσα στο πλήθος των 30 χιλιαδων
Εσυ είχες αφήσει
να φαίνονται μόνο τα μάτια.
Το κεφάλι καλυμμένο
το πρόσωπο πίσω από μαντήλι.
Σταθηκαμε ο ένας απέναντι στον άλλο
στο μισό μέτρο.
Σε αναγνώρισα από το βλέμμα σου
εσύ δεν με είδες ποτέ.
Ανοιγω τα μάτια
Γυρω μου θάλασσα ακινητη σκουρα βαθυ μπλε
μια θαλασσα που γεννα φοβο για απειλητικα πλασματα που ζουν μεσα της
ενα αερακι ρυτιδιζει την επιφανεια του νερου
κυτω τριγύρω παντου θαλασσα απεραντη θάλασα
και γω στην μεση του πουθενα
Στο βάθος του οριζοντα
εκει που το σκουρο μπλε της θαλασσας σμιγει με το μολυβί ουρανο
σχήματα γκρι
μπορει ναναι γη
η μαλλον συννεφα ειναι....
μια καταιγιδα που πλησιάζει ειναι
τελικα βλεπω τις αστραπες
ακουω τις βροντες μακρυα
τοσο μακρυα
δεν ξερω πως βρεθηκα εδω απο που ηρθα και που θα βρεθω
εικονες απο ενα ναυαγιο ολοι πνιγηκαν και μονο εγω απομεινα
η μηπως το αντίθετο εγινε
μηπως εγω στον σταματημενο χρονο του θανατου μου
ανακαλω μνήμες μιας ζωης που ποτε δεν υπηρξε
αυτο δεν ειναι ο θανατος;
η απολυτη ακινησια του χρονου χωρις πριν η μετα.
Η μηπως η στιγμη που δεν υπαρχει πια κανεις να σε θυμαται
οταν βρισκεσαι χωρις καθρεφτη στο απολυτο σκοταδι.
Υπαρχουν αναμεσα μας νεκροι;Ανθρωποι που κανεις δεν τους βλεπει;
Ενα παραμυθι που θα μπορουσε να ειναι ιστορια
Ζουσε καποτε σε μια μακρυνη χωρα της Ανατολής σε ενα πανεμορφο παλατι
ενας βασιλιας που τον λεγανε Περσιφαλ
Ειχα μια γυναικα και μια κορη που τις αγαπουσε πολυ κι αυτες το ιδιο
Ειχαν κι εναν κηπο με μπουκαμβίλιες γιασεμια και μυρτιες
ειχαν ενα παλατι ομορφο με στολιδια στα μπαλκονια
και πολυχρωμα μπαλονια σε ολα τα δωματια.
αλλα
κατι βασανιζε τον βασιλια
ενα σκοταδι που δεν τον αφηνε να κοιμηθει τα βραδυα.
Ενιωθε πως περα απο την ζωη του , υπηρχε
ενας αλλος σκοτεινος κόσμος που σαν εκλεινε τα ματια του τον εβλεπε μπροστα του απειλητικο
και τοτε ανοιγε τα ματια τρομαγμενος.
Και ομως ολοι οι υπηκοοι θαυμαζαν τον βασιλια και την οικογενεια του για την ευτυχια τους
και δεν γνωριζαν για το σκοταδι του βασιλια.
Μια μερα την ωρα που ο ηλιος εδυε
λιγο πριν σφαγιστουν οι μεγαλες πορτες για την νυχτα
σταθηκε μπρος στην μεγαλη πυλη ενας διαβατης και ζητησε να μπει στην πόλη
Φορουσε ενα μεγαλο καπελο και ρουχα φαρδυα με μια μαυρη καπα στους ωμους
και παπουτσια δερματινα σκονισμενα απο το ταξιδι
Ηταν ξερακιανος , με κοκκαλιαρικα δαχτυλα και μακρυα ισια μαλλια ,
ματια μαυρα σαν το πιο σκοτεινο βραδυ χωρις φεγγαρι
που μεσα τους σαν να τρεμοπαιζαν δυο μικρες φλογες
Δισταξε ο φρουρος φοβηθηκε λιγο τον αγνωστο αλλα τελικα αφησε τον ταξιδιωτη να μπει
να ξαποστασει για την νυχτα σε μια αποθηκη με σανο.
Μολις ξημερωσε ο ταξιδιωτης σηκωθηκε τιναξε απο τα ρουχα του τα σταχυα
και εριξε λιγο νερο στο προσωπο.
Εφαγε λιγο ψωμι που κρατουσε στο δισακι του και ηπιε δυο γουλιες νερο
επειτα ακουμπησε στον τοιχο την πλατη και περιμενε
με υπομονη παρατηρωντας την πολη να ζωντανευει.
Σαν προχωρησε η μερα πηγε στην πυλη του παλατιου
και ζητησε απο τον φρουρο ακροαση απο τον βασιλια.
Πηγαίνοντας προς τον Νοέμβρη απο τον Μαη
ζω την δική μου καθοδο
σαν εκείνη που εζησε αυτή περσι
Ξυπνώ το πρωΐ με την συνειδηση
πως αυτο ππου ενιωθα δεν υπάρχει
δεν το νιώθω πια
Βαδίζουμε προς το τέλος
μέσα στη σιωπή και την παραίτηση
Δεν ειναι η θλιψη της απώλειας
ειναι η συνειδητοποιηση
πως χρόνια τωρα ζούσα με μιά σκιά
Δεν χάθηκε κατι που υπήρχε
Απλά μπήκε φώς στο δωμάτιο
και η σκιά χάθηκε
το φάντασμα εγινε φώς
τωρα ολα ειναι καθαρά
η απόσταση η ελλειψη
τώρα βλέπω ξανά στο μισοσκόταδο
τη σκιά
αλλα ξέρω
πως απλώνοντας το χέρι
δεν θα ειναι τίποτα εκεί
Πικρη.
Σε κάθε τι που κάνω η ίδια πικρή γεύση
Ξεκινώ με όλη τη διάθεση να βγω απ το σκοτάδι ελπίζω
αυτή τη φορά να τα καταφέρω
Κι όμως
Η γεύση πάντα τελικά πικρη
Μετά από λίγο η μουσική τα λόγια οι άνθρωποι γίνονται θαμπά
Το πάθος Η ένταση η απόλαυση χάνονται
Απλά θέλω να μείνω μόνος
Πόσο πολύ έχω αλλάξει!
Η επανάληψη
είναι πολύ σημαντική
Τρεις η ώρα φαγητό , τρεις ώρες μετά μπάνιο στη θάλασσα.
Η επανάληψη τεμαχίζει , οριοθετεί ,
το χρόνο.
Κάθε τρεις μέρες μια δραστηριότητα.
Η αναμονή ,
δίνει νόημα στο χρόνο.
Ενα έργο στο σινεμά , την Τρίτη ψώνια , μεθαύριο συλλογος....
Είναι καθοριστικό να ορίζεται ο χρόνος
αλλιώς δεν υποφερεται.
Απλώνει στον χώρο
βαθαίνει
γίνεται σκοταδι
στο μυαλό.
Τον παρατησε η γυναικα του
οι δυο κορες του δεν θελουν ουτε να τον δουν
εδειχνε τοσο καλος ανθρωπος
ποιος ξερει τι εκρυβε τοσο καλα για χρονια
*********
Είκοσι οχτώ χρόνια γυμνός
Τώρα πρέπει γρήγορα να χτίσω πανοπλία
Βλέπω το δράκο να πλησιάζει
Φλόγες απ το στόμα του αγκάθια στην ουρά γαμψά νύχια στα πόδια
Και γω γυμνός και αοπλος
********
Τόσα χρόνια πέρασαν με ήττες και συμβιβασμούς ατελειωτους
Για να μην φτάσω ποτέ εκεί που έβλεπα τους άλλους
Γέροι με μόνη συντροφιά τη γάτα στο άδειο από αγαπημένους σπίτι
Με τις καρδερίνες στο κλουβί και φωτογραφίες αγαπημένων πάνω απ το τζακι
Γέροι στο καφενείο να κρίνουν τα στραβά του κόσμου τουτου
Εδω θα σταθεις
θα τα δωσεις ολα
θα πιασει ο σπορος που βρηκες
θα γινει δεντρο.
Εγινε κακτος .
ο σπορος.
Κακτος ηταν
αυτο εγινε.
Ενας μεγαλος κακτος με αγκαθια που πονανε
Οχι δεν μαθαινω να ζω μονος μου
Χρονια τωρα ειμαι μονος μου
περιτριγυρισμενος απο σκιες
σιωπηλες παρουσιες
παντα στο αλλο δωματιο
πανω , κατω , διπλα
δεν μαθαινω τωρα τη μοναξια.
Τωρα η μοναξια αποκαλυπτεται
Οι σκιες διαλυονται μεσα στο φως
Η σιωπη δυναμωνει
γινεται εκωφαντικη
Και κει στο λαικο ταπεινο καναπε
ειχα το σωμα του ερωτα ειχα τα χειλη
τα ηδονικα και ροδινα της μεθης
τα ροδινα μιας τετοιας μεθης που και τωρα
που γραφω
πριν χαραξει ακομα
μεσ το σπιτι μπροστα στη φωτια μεθω ξανα
κρυο ηταν το απογευμα και συ
μολις ειχες ξυπνησει ζεστη ακομα
στης προσμονης το χαδι
αργα σε ανοιξα και χαθηκα στην αρμυρα σου
γευτηκα τη γη αναμεσα στα σκελη σου
ακουσα το τραγουδι των βογγητων της ηδονης
αγαπη μου πεταξα και στη γη κατεβηκα ξανα
Το σπιτι
Εικοσι εφτα χρονια το
εχτιζα με αφοσιωση
Κοντρα στους σεισμους
που το συνταραζαν συνθεμελα
στολιζα τους τοιχους με
ομορφους πινακες
Ακολουθουσα απο δωματιο
σε δωματιο τα βηματα των φευγαλεων σκιων
Εστηνα αυτι σε μελωδιες και μουσικες
που ηρεμουσαν την ψυχη μου
Και ηρθε ο μεγαλος
σεισμος που το σωριασε στη γη
Χαθηκαν οι ζωγραφιες οι μουσικες και οι σκιες
που ειχα φτιαξει.
Στεκομαι σε ενα σωρο μπαζα
τωρα στο τελος της ζωης μου
Και καταλαβαινω πως
παντα εδω ειμουν απο την αρχη
Τις σωριασμενες πετρες και τα σιδερα
προτιμουσα να βλεπω για σπιτι
Τις νυχτες της μοναξιας
τις φωτιζα με το φως της φαντασιας μου
και εφτιαχνα γιορτες χαρας ολοφωτα γλεντια
αιθουσες γεματες κοσμο που γελουσε και τραγουδουσε
Πηγαινα περα δωθε τα συντριμια ο τρελος
και νομιζα πως χτιζω
με συντροφια τα φαντασματα
σκιες συντροφια στον μοναχικο μου κοσμο.
Ο μεγαλος σεισμος δεν γκρεμισε το σπιτι
που ποτε δεν υπηρχε.
Απλα με ξυπνησε απο τον
βαθυ μου υπνο.
Βλεπω να τρεχετε κυμματα στο Ιβαρι
βιαστικα
να προφτασετε
Νιωθω τη ροη σας μεσα μου
την αρμυρα του ερωτα
του ανεμου την ανατριχιλα
Ακουω τον ουρανο ζεστο πανω μου
καλοκαιριατικο τραγουδι των συννεφων
με παρασερνει ο ιδρωτας του σε παγωμενα νερα πανω στο βραχο
με γυρνα στη γευση του κριταμου
στην μυρωδια τ αλατιου πανω στο δερμα
ζεστο καλοκαιρακι μου τι ταχα κρυβεις μεσα σου
με το εκτυφλωτικο διαφανο φως σου;
Ενα παιδικο χαμογελο;
το ραχατι της γατας πανω στα σεντονια;
τη μουσικη μεσ το σκοταδι που επαιξες με το κορμι μου;
Αφηνω το βλεμμα να πλανηθει
Γεμιζω Ιονιο , λιοδεντρα , σπιτια ,στιγματα κοκκινες σκεπες
Πιανω ξανα τις λεξεις
πεταλουδες στον αερα
απαλα στα δαχτυλα
σκονη οι εννοιες και οι εγνοιες
σκονη στα δαχτυλα του μεσημεριου
τις τριβω απαλα και το χαρτι χρωματιζεται
το λευκο χαρτι της Λευκαδας
πολυχρωμος καμβας , χαρας ονειρο
τουτο το καλοκαιρι δωρο ειναι
ξεκινημα ειναι
Φυτευω καροτα στον κηπο σημερα
Μπροστα στο τζακι στρωματσάδα θαρθει το βραδυ ενας λαγος να τα φαει.
Η οικογενεια Κ αποφασισε το ονομα να ειναι Φοιβη
Το ονομα Ηλεκτρα ομως για παντα
μεσα μου θαναι η θαλασσα στην Αλονησο
οι αστραπες οι βροντες η φωτια μεσ το σκοταδι τ ουρανου
θαναι το ονειρο ενος παιδιου
σπιτακια ασπρα σκαρφαλωμενα στο βραχο
το ξυπνημα του σεισμου
το βιαστικο πλησιασμα στην κλειδωμενη πορτα
το ονομα Ηλεκτρα
ειναι το καλοκαιρι περσι
το τυρκουαζ της θαλασσας
η αγρια πανσεληνος της μοναξιας
ο Βορριας που ηρθε απο το Αγ Ορος
ενα δωματιο χωρις παραθυρα
μια αγαπη απεραντη
Δεν ξεχνω
Μετα την Αλονησο ηρθε η Σκοπελος της οικογενειας Κ.
*********
Λεωνιδας ειναι επτανησα
κυπαρησια και ελιες , ολες οι αποχρωσεις
του πρασινου
Επρεπε να σου διαβασω ενα ποιημα
για ναρθει το μωρο
επρεπε τα ματια σου να γεμισουν
μια θαλασσα ευτυχιας και γαληνης
επρεπε να χαθω μεσα σου σουσουραδα μου
για να ανοιξεις
και μετα προφιλ στο τζαμι της πορτας
ειμαι δεν ειμαι ....
η κυρια Βασιλικη το ειπε
Ναι εισαι
αγαπη μου.
******
Φως
Το φως πανω απ ολα
μεσα σε ολα
καιτο γαλαζιο των ματιων σου
της θαλασσας και τ ουρανου
*******
Ειναι ενας αερας
χτες και σημερα
ενας βοριας δυνατος
να σου παιρνει το μυαλο
και να το ταξιδευει
πανω στην αφρισμενη
θαλασσα
*********
Ο ουρανος της νυχτας
εσπασε
σε χιλια κομματια
αστερια τα ονομασανε
και με τυφλωσε
*******
Κοιταζω απ το παραθυρο
Ειμαι ψηλα και κατω μου
το Αιγαιο
ηρεμο ,θυμωμενο,ζωντανο
μου μια ψιθυριστα
ηρεμα ηρεμα
κι αλλο κι αλλο
πιο βαθια πιο γλυκα πιο απαλα
με ρουφας μεσα σου
θαλασσα μου
******
Οι αποχρωσεις
του πρασινου του τυρκουαζ
του μπλε και του γαλαζιου
το λευκο που σε τυφλωνει
το ψιθύρισμα της θάλασας
σα γατα που γουργουρίζει
κατω απ τη παλάμη σου
τα μπλουζ του μεσημεριού
Μια καλή αρχη για να περιγράψω το Πατητηρι
*******
Μπορεις να
βαδισεις ελευθερα τωρα
με γυμνα
ποδια
πανω στα γυαλια
που εσπασες
Χαιρεσαι;
Νιωθεις
καλυτερα; Ολοκληρη ; Απαλαγμενη;
καινουργια μερα , καινουργια αρχη;
Χαιρεσαι για
οσα δημιουργησες για σενα και για μενα;
Γραφεις
ποιηματα με το αιμα
απο τις γυμνες πατουσες σου που σκιζουν τα γυαλια του
χωρισμου;
Σκληραινεις
και χαμογελας βλεποντας με κομματια;
Ξεπερασες 27 χρονια;
Διαλογος αναμεσα στην Πανσεληνο του 1985 και του 2024
Πανσεληνος 2024
Μην περιμενεις
τιποτα
Κανεις δεν θα
μιλησει ο ηχος ειναι νεκρος
Μονο το ρολοι της ΔΕΗ γυριζει
και οι σταγονες του πετρελαιου στην σομπα
σημαδευουν μια αλλη πραγματικοτητα που κυλα ακομα.
Κανενας δεν θα ερθει
Ο χρονος ειναι
νεκρος.
Στο δωματιο γυρνουν εικονες και φαντασματα
Οι κορες μου μωρα που εχουν χαθει για παντα
ο πατερας μου τυφλος και μονος
η μανα μου να σκονταφτει στα μισοτελειωμενα πλακακια
και τωρα εγω η συνεχεια ολων αυτων.
Πανσεληνος 1985
Μιά γιορτή για να ησυχάση το φεγγάρι στων Βερβερίνων την παραλία
Ναί,χτές βράδυ
λίγο πρίν τα μεσάνυχτα,παραμονές πρωτοχρονιάς
τίναξα
τα χέρια μου ψηλά
την θάλασσα
ειδα να ειριδίζεται στο φώς της πανσέληνου
και ουρλιαξα
ουρλιαξα απο ηδονή
με το κορμί γυμνό αγκαλισμένο στης θάλασσας τα χάδια
με τη φωτιά εξω στα βότσαλα πηγή ζωής
σε σένα μαγικό φεγγάρι ουρλιαξα
και χόρεψα και δόθηκα
σε σένα θάλασσα μου
σε σένα αστέρι,φωτιά
σε σένα αγέρι
συμφιλιωμένος με τους φόβους
την τρέλλα τη μοναξιά
με τ αγρίμι μέσα μου.
Για λίγο χτές βράδυ
πληρότητα
Ξύπνησα μέσα στο σκοτεινό δάσος των σκέψεων.
Κοιτώ την ανατολή
αλλη μια μέρα χωρίς χρόνο
χαράζω το γυαλί
το χάραμα θα ειναι πάντα εδώ οταν θα εχω φύγει
