Αναμνήσεις απ τα 1970

Η Αθήνα είναι μια καινούργια πόλη.

Ανθρωποι κτίρια δρόμοι.Μια πόλη χωρίς μνήμη.

Την δεκαετία του εξήντα και εβδομήντα η πόλη άλλαξε .Γέμισε φούσκωσε

Περνώ κάτω απ την πολυκατοικία στην Μάρνη θυμάμαι τα τούβλα ανέβαιναν στην πλάτη.Επλεκες τα δάχτυλα πίσω σου κι ο άλλος σε φόρτωνε μέχρι το κεφάλι.Μέτά σκαλί σκαλί στον τέταρτο.

Στην Κοκκινιά δυό μαδέρια καρφωμένα και το καρότσι μισογεμάτο υγρό μπετό να ισορροπείς τρέχοντας ο άλλος πίσω σου ,τα μπετά δεν περιμένουν

Η αστική τάξη μικρή ευδιακριτη.Κολωνάκι,Κιφισιά.

Στου Ζώναρς βουλευτές στρατιωτικοί καλλιτέχνες ολοι γνωστοί σαν μια τάξη (πολλές φορές απ την ίδια σχολική τάξη βγαλμένοι.)Εκεί ο Ηλιού εκεί κι ο Αβέρωφ.

Στρατηγέ μου,κύριε βουλευτά ο καθείς το τραπέζι του τον σερβιτόρο του.

Στα λεωφορεία σηκωνόμασταν να καθίσουν οι κυρίες, οι μεγαλύτεροι

.Στους τοίχους τρύπες απ τα μυδράλια του εμφύλιου.Δες τες ακόμα εκει είναι ,στην τρίτης Σεπτεμβρίου στη Φυλής .

Τους εργάτες τους λέγαμε βλάχους, βλαχαδερά ,κάτι σαν βρισιά αμόρφωτε άξεστε, μένανε στα υπόγεια μιλούσανε με μια βαριά προφορά.Κάθε εποχή εχει τους παρίες της.

Στο σχολείο, αρρένων, χουντική προπαγάνδα. Μαλλί κοντό, κατηχητικό .Κορίτσια, μόνο με στολή μαθήτριας βλέπαμε, κατεβαίνοντας προς Κολωνάκι σχόλναγε το δεύτερο θηλέων «τι όμορφα μάτια που έχεις»Αυτό ήταν όλο. Μια φορά η αδερφή ενός παιδιού ήρθε για βαθμούς κι απ την πύλη μέχρι το γραφείο ένα μελίσσι την είχε κυκλώσει εκατοντάδες αγόρια την πήγαν κυκλωμένη εεεοοο απ τις πιο άγριες και βίαιες εικόνες.Ξύλο με τον χάρακα φάλαγγα στις ανοιχτές παλάμες.

Το Γουνστοκ πετσοκομμένο απ την λογοκρισία.Γυμνό δεν υπήρχε.πουθενά βυζιά κώλοι τέτοια πράγματα ΤοQUICK ένα Γερμανικό περιοδικό στα περίπτερα της Πανεπιστημίου είχε κάτι γυμνά και είχαν κολλημένα αυτοκόλλητα. Ήταν ακριβό κι έπρεπε να το πάρεις φρέσκο, αλλιώς η κόλλα στέγνωνε και μαζί με το αυτοκόλλητο έφευγε κι ο κώλος .

Και ξαφνικά μεταπολίτευση. Μπάτσοι, κομπλεξικοί δάσκαλοι, ΕΣΑτζήδες και λογοκριτές, λούφαξαν. Μακριά μαλλιά οργανώσεις αγόρια και κορίτσια μαζί, εκδρομές γυμνισμός, παρτούζες, τσοντοκινηματογράφος χαβαλέ..

Ο εφιάλτης τους ήταν ο παράδεισος μας. Η μεταπολίτευση ήταν μια βαθιά ανάσα ελευθερίας συλλογικότητας, τέτοια που δεν είχαν ξαναζήσει ποτέ σαυτη την χώρα.

Οχι μόνο πολιτικής ελευθερίας αλλά και της καθημερινής ζωής

.Ένα ποτάμι ιδεών, για την τέχνη, την γυναικεία φύση τον έρωτα, τον εαυτό, τους αλλους,την ιστορία, έπλυνε όλα τα σκατά που λέρωναν την ζωή μας.

Κι η πόλη αλλαζε.Το ένα μετά το άλλο τα παλιά ωραία σπίτια χάνονταν, τα θερινά σινεμά, πολυκατοικίες, αυτοκίνητα, κόσμος όλο και περισσότερος κόσμος,πρέζα. Μέσα σε όλες αυτές τις αλλαγές το κεφάλαιο οργάνωνε την νέα μορφή του. Εμείς την συλλογικότητα αυτοί τον χαβά τους.

Και τώρα τόσα χρόνια μετά χάντρες και καθρεφτάκια κινητά, δάνεια, εκδρομές με γκρούπ, παίρνουν την ρεβάνς. Κοίτα την πάρτη ΣΟΥ και μεις θα φροντίσουμε για τους μισθούς ΣΑΣ για τις συντάξεις ΣΑΣ για τα επιτόκια ΣΑΣ.

Βία σήμερα;Χουλιγκανισμός, Αναρχικοί,μολότωφ. Επεισόδια τραυματισμοί.

Ο πατέρας μου ο Ντίνος ήρθε έφηβος από την Κεφαλονιά την δεκαετία του ΄30.Διδότου, Ανδρέου Μεταξά.Εκει πάνω απ τα σκαλάκια στην Θεμιστοκλέους πάνω στο λόφο του Στρέφη ηταν ένα άδειο σιδερένιο ντεπόζιτο του νερού.Το γέμισαν πέτρες και το αμόλησαν τον κατήφορο.Για πλάκα.Πώς δεν σκοτώθηκε κανείς.Εφτασε μέχρι την Σόλωνος βαρώντας πέρα δώθε.Οι μπάτσοι πετάχτηκαν με τα όπλα φοβήθηκαν πως οι κομμουνιστές πυροβολούσαν.

Τα Εξάρχεια της ΕΠΟΝ, των σχολών,της κατοχής του εμφύλιου. Την 25η Μαρτίου σε διαδήλωση στο πεδίου του Άρεως πιάσαν οι Ιταλοί τον θείο μου τον Νιονιο.Στην κατοχική Αθήνα των τσολιάδων και των Ράλληδων αναρχικοί ήταν οι ΕΠΟΝίτες.

Πάντα τα φοβόντουσαν τα Εξάρχεια Γι αυτό σπρώξαν την πρέζα παναθεμάτους.

Στις γειτονιές ομάδες αγοριών πλακώνονταν στο ξύλο πετροπόλεμος, έτσι ο πατέρας μου έχασε σχεδόν το ένα μάτι.Δεν ηταν η εξαίρεση Παντού γινόταν αυτόσε πόλεις και χωριά.Πάνω μεριά κάτω μεριά.

Ο πόλεμος των κουμπιών

Κι οι πόλεμοι των μεγάλων.

Εμείς είμαστε η πρώτη τυχερή γενιά.Ειδαμε πόλεμο στο σινεμά και την τηλεόραση. Ο παππούς μου είδε τους Έλληνες στρατιώτες να ξεκοιλιάζουν έγκυες Τουρκάλες στην Μικρά Ασία.Ο πατέρας μου έφυγε πέντε χρόνια στην Μέση Ανατολή.Ελ Αλαμέιν και τέτοια.

Ο παππούς μου κι ο πατέρας μου ήταν πατριώτες.

Τα χρόνια εκείνα γινόσουν αναγκαστικά πατριώτης.Γι αυτό και η σιχασιά τους για τον πόλεμο είναι πιο αυθεντική. Δεν ήταν ιδεολογική.Ηταν βιωματική.

Η προηγούμενη γενιά κέρδισε για μας την ειρήνη γιατί έζησε τον πόλεμο.

Στους επικίνδυνους Καραμπελιάδες και τους Ναυτίλους που ονειρεύονται αγορίστικους ηρωισμούς, θυμίζω πώς πόλεμος είναι το κομματιασμένο κορμί του παιδιού σου ο βιασμός του κορμιού σου, και κάθε αγαπημένου σου μπρος στα μάτια σου,το γκρέμισμα του σπιτιού της ζωής της λογικής.Πόλεμος είναι η χαρά του αξιωματικού καριέρας στα μετόπισθεν, του έμπορα όπλων, του μαυραγορίτη, του ανεγκέφαλου φαλλοκράτη τσαμπουκά.Αυτοί νιώθουν άνετα στο πόλεμο αυτοί τον κάνουν αυτοί επιζούν.

Αμυντικοί πόλεμοι,δίκαοι πόλεμοι εμφύλιοι πόλεμοι.Ο Ζαχαριαδης κι ο Μπελογιάννης,η Πασιονάρια κι οι Αναρχικοί της Μαδρίτης,η Τασκένδη και οι Φλωράκηδες, ο Τρότσκι κι οι Κροστάνδη.

Ο πόλεμος δεν είναι εικόνες, λογια.Είναι να μυρίζεις τα σκατά σου όταν χεσμένος πεθαίνεις, να μαζεύεις τα άντερα σου η το κομμένο ποδάρι σου απ τις λάσπες.

Να αναγκάζεσαι να κάνεις τα ίδια στον απέναντι σου.

Και μετά να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον, να ξεχνάμε, να προσπερνάμε, να κάνουμε τους εχθρούς τουρίστες ,να κάνουμε μπίζνες βρε αδερφέ με τον φονιά του παιδιού μας, γιατί η ζωή συνεχίζεται.

Βρε δεν μας παρατάτε.

Μη μας λένε λοιπόν οι κρετίνοι της τηλεόρασης για παρακμιακή νεολαία σήμερα. Μη μας λένε για βία.