HOTEL COSMOS

Μιά ιστορία απ το παρελθόν
(αφιερωμένη στους τρελούς του Χημείου /1985)

HOTEL COSMOS
ακούγεται η μουσική από το:
Κάμερα στραμμένη πάνω μου

(Active member/blah-blasphemy)

Δύο και είκοσι
Ανασήκωσα τον γιακά του τζάκετ του και βολεύτηκα καλύτερα ανάμεσα στα προστατευτικά σακιά .
Τα νυσταγμένα μάτια μου καρφώθηκαν στον χώρο υποδοχής και μετά το βλέμμα μου διέτρεξε για άλλη μια φορά τις θήκες των κλειδιών,τον ξύλινο πάγκο,τις σκιές που σκόρπιζε ο χαμηλός φωτισμός.
Είχα φτάσει ως εκεί με τα ψεύτικα χαρτιά του Ελιαν.
Χρειαζόταν ενα καταφύγιο χρήματα και χρόνο να σκεφτώ.Τα πράγματα είχαν σφίξει κάτω,ο κύκλος έκλεινε γύρω μου μετά τις τελευταίες εξεγέρσεις.
Ο ένοικος του 320 πλησίασε με το γνωστό συρτό βήμα σκυφτός σα γριά χελώνα με τα χέρια στις τσέπες του φωσφορίζοντος παλτού του.
H ασημιά κάρτα ελαμψε για λίγο ανάμεσα στα χοντρα δάχτυλα του και χάθηκε στον ηλεκτρονικό υπάλληλο υποδοχής.Το μηχάνημα κελαϊδισε αναγνωρίζοντας το μαγνητικό σήμα κι ο ένοικος πέρασε από την φωτεινή περιοχή σταθερά εστιασμένος στο ακτινοπίστολο μου.
Δύο και τριάντα πέντε
Σαν μέσα από Αρειανή ομίχλη- από εκείνες που απλώνονται μετά τις κοσμικές καταιγίδες την Άνοιξη-ξεπρόβαλαν δύο φιγούρες στην είσοδο του ξενοδοχείου.
Ο ένας ο πιο ψηλός σίγουρα Κρόνιος με μακρυά φιδίσια μαλλιά τριγωνικό πρόσωπο και μακρυά άκρα ,ο δεύτερος με μαύρα γυαλιά μάλλον κάτοικος της Αφροδίτης κοντό κούρεμα πηδηχτό βήμα πράσινο σακάκι και μοβ εφαρμοστό παντελόνι.
Εγώ ,ο νυχτερινός, ανασηκώθηκα ξαφνισμένος τη στιγμή που πλησίαζαν.
Δεν ήταν δυνατόν.Όσα προσπαθούσα να αποφύγω με είχαν ακολουθήσει μέχρι εδώ σαν ο ένας χρόνος να εισέβαλλε βίαια μες τον άλλο.
Μετά χαλάρωσα χωρίς ωστόσο το όπλο μου να φύγει απ τον στόχο.Μιά μάσκα χαράχτηκε στα χαρακτηριστικά μου.Πλησίασα τους ξένους ενώ το κορμί μου άλλαζε γρήγορα χρώματα προσπαθώντας να κρύψει τα συναισθήματα μου μες τον χώρο.
Μετά την τυπική διαδικασία οι δύο πελάτες βγήκαν στον γεμάτο άζωτο αέρα για να φέρουν την υπόλοιπη παρέα τους.
Δύο και σαράντα
Την επόμενη στιγμή το ξενοδοχείο ήταν σε κατάσταση ανάγκης.
Ο διευθυντής,ο ιδιοκτήτης,τα γουρούνια των καθαριστών,τα σκουλήκια των σερβιτόρων,τα φίδια του λογιστήριου,τα ηλεκτρικά χέλια του μπαρ,όλοι στο πόδι περιμένοντας το χειρότερο.
Βέβαια ο διαπλανητικός νόμος ισότητας GH 13 απαγόρευε τις διακρίσεις.
Όποιος μπορούσε να εγγυηθεί την χρηματική του φερεγγυότητα με επίδειξη της μαγνητικής κάρτας νομιμότητας,έπρεπε να απολαμβάνει τον σεβασμό κάθε υπηρεσίας.
Το κράτος επέβαλε την ήτταν ισοπολιτεία για όλους.Αρειανούς Κρόνιους Γήινους.Εστί όλοι φέρθηκαν υποχρεωτικά με παγερή ευγένεια στους πελάτες.
Δύο και σαράντε πέντε
Με τίποτα δεν θα μπορούσε να πιστέψει ο οποιoσδήποτε ότι αυτή η παρέα δεν ήτταν μια διαπλανητική συμμορία κατάλοιπο των παλιών αναρχικών ομάδων πάντα έτοιμη για φασαρίες αμφισβητήσεις ,προκλήσεις της κωδικής ηθικής και νομοθεσίας.
Δεν ήταν μόνο η εμφάνιση,το ντύσιμο,η μουσική που άκουγαν.Έκαναν μπαμ από μακρυά ότι ζούσαν στις περιθωριακές πλατείες των μεγαλουπόλεων εκεί που τα βράδια γίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία άναβαν φωτιές με πατροπαράδοτους τρόπους έπιναν μαύρο και κουβέντιαζαν μηδενιστικά.Ήταν απορίας άξιο πώς τα ιπτάμενα οχήματα τους πέρασαν τα μπλόκα της εθνοφρουράς και έφτασαν στις καθαρές περιοχές.Μετά,πάλι,ήταν παράξενο που ήταν εφτά άντρες και μια γυναίκα η το ότι είχαν νοικιάσει δύο δίκλινα και στους χώρους του ξενοδοχείου κυκλοφορούσαν καμιά δεκάριά απ αυτούς.Ο διευθυντής ανασήκωσε τους ώμους.Οι ανησυχίες του λογιστή ήταν λογικές αλλά τι μπορούσε να κάνει.Οι νόμοι βλέπεις του έδεναν τα χέρια.
Εγώ ο νυχτερινός που άκουγα προσεκτικά την συζήτηση γύρισα στο πόστο μου ,βολεύτηκα καλύτερα ανάμεσα στα αλεξίσφαιρα σακιά και μισόκλεισα τα μάτια ενώ με τύλιγε το γουργούρισμα των μηχανών ψύξης.
Δύο και πενήντα Οκτώ
Οι φόβοι του λογιστή άρχισαν να επαληθεύονται
Επεισόδια στο χώρο υποδοχής.
Ένας απ την παρέα είπε στον ηλεκτρονικό υπάλληλο ένα υπέροχο μοντέλο γήινης κατασκευής πώς τα σημεία νοητικής κυκλοφορίας του είναι σαν όμορφα μάτια.Συνέπεια: μπλοκάρισε το εσωτερικό κύκλωμα κάηκε η λυχνία διαβίβασης,και το μηχάνημα βγήκε εκτός λειτουργίας για τρείς μέρες.
Ενας αλλος έκανε αργότερα διάλεξη σ ενα γουρούνι καθαρισμού πώς η θέση του είναι στη λάσπη και τα χορτάρια κι τραβώντας βίαια τον απορροφητήρα σκόνης απ τα μπροστινά μέλη του άρχισε να σκουπίζει ο ίδιος βιαστικά.
Αργότερα δεν πήγαν για φαγητό παρ όλο που ήταν μέσα στην συμφωνημένη τιμή,και καβαλώντας τα ιπτάμενα οχήματα τους έφυγαν πρός τις πρασινογάλαζες θάλασσες.
Τρεις και εφτά
Οι πελάτες των κυψελίδων 215 και 216 εξαφανίζονται παίρνοντας μαζί τους τις μαγνητικές κάρτες εισόδου και αφήνοντας ακάλυπτο λογαρισμό τριάντα μαργαριταριών.
Η ώρα εξαφάνισης είναι άγνωστη αλλά μία σκουλήκο του εστιατορίου τους είδε πάνω στα οχήματα τους χωρίς αποσκευές να κατευθύνονται βόρεια γύρω στις δυόμισι το μεσημέρι.
Δύο και είκοσι χαράματα
Έχουν περάσει είκοσι τέσσερες ώρες.
Εγώ ο νυχτερινός ανασηκώνω τον γιακά βολεύομαι ανάμεσα στα προστατευτικά σακιά αφήνω το βλέμμα να πλανηθεί στο χώρο υποδοχής μέχρι που καρφώνεται στον προσωπικό του παρακολουθητή την κάμερα.Τότε χαμογελώ.Μάταια το μηχάνημα προσπαθεί να επεξεργαστεί και να συνδέσει το στοιχείο χαμόγελο με τα υπόλοιπα δεδομένα της ημέρας.Ο νυχτερινός ειναι νόμιμος πολίτης και καλός υπάλληλος.
Η διαπλανητική ομάδα των ταραξιών έχει γυρίσει στις περιθωριακές περιοχές
Το ξενοδοχείο έχασε τριάντα μαργαριτάρια αλλά η τάξη διασώθηκε.
Ο Αντώνης μου λέει.Είμαστε παντού.Δεν μπορούν να μας αντιμετωπίσουν
OVER AND OUT