Γράμματα απο το 1985

Δρομέας sprinter

Ασημένια κύμματα
σχίζονται ερωτικά
σαν κορμί π’ ανοίγει
το σέρφ στιλπνό,λευκό, χώνεται ανάμεσά τους
βυθίζεται
γιά λίγο στη βελούδινη δροσιά
για να βγή ξανά στην επιφάνεια
να γλυστρίσει ανάμεσά τους
κι αυτά
ασημοσταλίδες
τ αγκαλιάζουν
το γκλυκοφιλούν
ερχονται παιχνιδίζοντας μέχρι τα πόδια μου
για να ξαναενωθούν πίσω
σ ενα αστραφτερό αυλάκι
Κρεμασμένος στη μάτσα σηκώνω τα μάτια ψηλά
Γαλάζιο και μώβ το πανί
γαλάζια η θάλασσα
και μέσα απ ολο το γαλάζιο
πορτοκαλλιά η δύση

Πολιτική

Πολιτική του ορθολογισμού,

του εφικτού,

της μάζας,

του απρόσωπου,

του αρμόδιου αρσενικού

η ζωή σου εχει κηρύξει τον πόλεμο

Πολιτική

της αναγκαιότητας,

της νύχτας,

της συλλογικότητας,

του ερωτα

του αυθόρμητου,

της μειοψηφίας,

της περιπέτειας χωρίς ανταμοιβή

υποκλίνομαι στο διάβα σου με σεβασμό

Γράμμα στη πανσέληνο
(Δεκέμβρης 1985)

Κυτώ το χωρίς γωνίες πρόσωπό σου
η φαντασία
μου
πλάθει μορφές τρόμου
πανικού κραυγές
και πόθου
Αυτή η πανσέληνος του Δεκέμβρη
η τελευταία
του χρόνου εμπεριέχει ολα τα πρόσωπα

και κείνα που εφυγαν και
τ αλλα που ονειρεύτηκα

του χρόνου τα χίλια πρόσωπα
γίνονται ενα
το δικό σου
γιατί σ αγαπώ;
Σ αγαπώ
οι στρόβιλοι,οι φωτιές,η βροχή,η σύγκρουση πάνω σε βράχο
η νύχτα
η νύχτα στο λέω ειναι δικιά μας
το φεγγάρι αδερφή μας
η αχλή που το τυλίγει
ουράνιο τόξο τα χρώματα της φαντασίας
το φώς του τόσο γλυκό σα βελούδινο υγρό χάδι
γεμίζει τα σκοτάδια
σμίγει με τα σκοτάδια σε παιχνιδίσματα
αναψοκοκκινισμένων κορμιών
σε φιλιά δίχως τέλος
σε λόγια που η μέρα φοβάται
κι ο ηλιος –ο αρσενικός-
κρύβεται διωγμένος
η λογική η ανασφάλεια οι φόβοι η αντεπανάσταση
υποκλείνονται
σε σένα θεά
των Ινδιάνων
τραγούδι
των μαυρων
χορός
ζαρκάδι που τρέχει ερωτευμένο
γάτα που ζημώνει με τις πατούσες τη κουβέρτα
σε φοβάμαι φεγγάρι
με αναστατώνεις,με κάνεις να γυρνώ ανήσυχα χωρίς λόγο
στούς δρόμους
μέσα μου
στις σκοτεινές θάλασσες
σε ψηλές κορφές
με μαγεύεις φεγγάρι


Μιά γιορτή για να ησυχάση το φεγγάρι

στων Βερβερίνων την παραλία

Ναί,χτές βράδυ
λίγο πρίν τα μεσάνυχτα,παραμονές πρωτοχρονιάς
τίναξα
τα χέρια μου ψηλά
την θάλασσα
ειδα να ειριδίζεται στο φώς της πανσέληνου
και ουρλιαξα
ουρλιαξα απο ηδονή
με το κορμί γυμνό αγκαλισμένο στης θάλασσας τα χάδια
με τη φωτιά εξω στα βότσαλα πηγή ζωής
σε σένα μαγικό φεγγάρι ουρλιαξα
και χόρεψα και δόθηκα
σε σένα θάλασσα μου
σε σένα αστέρι,φωτιά
σε σένα αγέρι
συμφιλιωμένος με τους φόβους τ
η τρέλλα τη μοναξιά
με τ αγρίμι μέσα μου.
Για λίγο χτές βράδυ
πληρότητα